De junglegangers en de krokodil

Lieve allemaal,

Vanavond ons laatste nachtje in Kuching. En we hebben een hoop meegemaakt vandaag. Om te beginnen stonden we om 6.15 al naast ons bed en gingen we, na onze spullen gepakt te hebben omdat onze kamer vandaag een pesticidebestrijdingsbeurt kreeg, richting de 'bushalte' (dit bleek gewoon een parkeervak langs de weg te zijn). Om 8.00 waren we in Bako en zaten als eerste van die dag in het bootje, wie had dat gedacht! Enthousiast als we waren en met genoeg centjes op zak vroegen we bij het hoofdkwartier van het park om een gids. BLEEK DAT JE DAT BIJ DE BOOTDESK HAD MOETEN DOEN. Helaas, geen gids voor Eva en Lindy. Erg gemotiveerd met een afritsbroek, bergschoenen, sneldrogend shirt en een volle rugzak met energierepen, appels, EHBO-kit en wel begonnen we aan onze DRIE wandelingen. Al snel hadden we een Tsjechische vrouw (volgens Lindy Pools) aan de haak geslagen, want die bleef maar achter ons aanlopen. Dit duurde echter tot ze door had dat we helemaal geen échte reizigers waren en dat was wel op het moment dat we zuchtend en steunend net 1 km hadden gelopen. Nu zag het pad wat we gingen bewandelen er mooi uit; compleet met houten planken en al. Maarrrr schijn bedriegt, het ging al snel over in takken, rotsen en steile hellingen. Lindy had haar outfit inmiddels uitgebreid met een pet en door de volle focus op waar ze liep, kopte ze vol een dikke tak (ze heeft nog steeds hoofdpijn). Maar het werd nog erger: wij deden de trail tegen de klok in, zodat we niet steeds met mensen zouden lopen. En dat hebben we geweten. Na een halfuur lopen hoorden we gegrom, en nee niet van een stekelvarken of een everzwijn, maar zeker van een rhino of een enge katachtige die boos was dat we hem wakker hadden gemaakt. Met nog grotere passen en een hoger tempo maakten we dat we wegkwamen, een halfuur later durfden we pas weer even te stoppen. En ik moet toegeven, we waren allebei doodsbang (en misten de Tsjechische vrouw op dat moment heel erg)
Het motto 'zoveel mogelijk dieren spotten en hopelijk Oerang oetans' veranderde naar 'zo snel mogelijk die lange kutwandeling afmaken en vooral NIET om je heen kijken'. Nee hoor, we hebben wel om ons heen gekeken en hebben dan ook Makaken, een neusaap, hagedissen en gekke kevers gezien. Toch bleef de angst wel aanwezig, omdat men een krokodil had gesignaleerd die nog niet was gevangen... Na bijna 5 uur gelopen te hebben kwamen bij het "landmark" van Bako: de cobrarots. We waren moe, uitgeput en dorstig (ondanks het drinken van bijna 2 liter water per persoon). Maar het geluk stond ons aan de zijde en we wisten een bootje te strikken die ons een kleine tour gaf én ons weer bij het park HQ bracht. We konden het ook echt niet meer opbrengen om het laatste stuk terug te lopen. Na een tijdje gewacht te hebben op de laatste boot, vaarden we terug naar het "vaste land" van Borneo en daar stond onze taxi al klaar. Uitgeput kwamen we in ons hostel en werden we verwelkomd door de pesticidelucht die er overigens nog steeds hangt. We hebben heerlijk gegeten weer op het dak van de parkeergarage en voor de laatste keer een drankje gedaan bij ons restaurant. De spullen voor de fietstocht naar Wind en Fairy cave van morgen staan klaar en onze backpack is ingepakt voor de tweede binnenlandse vlucht morgen.

Slaaplekker vanuit de stank hier, wij gaan nog even genieten van het Maleisisch concert met dezelfde valse zanger en welterusten!

Liefs,
Ons